چطور سوراج شارما با یک ببر دیجیتال همبازی شد

آنگ لی اولین بار در سال 2000 با فیلم «ببر خیزان، اژدهای پنهان» به شهرت جهانی رسید که در آن استعداد او برای استفاده از جلوه های ویژه درخشان و ساخت سکانس های نفس گیر مورد توجه همگان قرار گرفت و حالا امسال با فیلم «زندگی پی» او نه تنها داستانی را به تصویر کشیده که خیلی ها آن را غیر قابل تبدیل به فیلم می پنداشتند، بلکه یک تجربه داستان گویی بی نظیر را هم رقم زده که مرز بین واقعیت و تخیل را از میان برداشته. 

«زندگی پی» شامل قاب های چشمگیری -از رها شدن شخصیت اصلی در میانه اقیانوس گرفته تا جزیره ای جادویی پر از میرکت ها است ولی مهمترین مولفه بخش جلوه های ویژه آن، ریچارد پارکر است؛ نه یک انسان، بلکه ببری که تنها همسفر پی در طول داستان فیلم می شود. تلفیق جلوه های ویژه بصری با ببر های بنگال واقعی، آنقدر در این فیلم زیرکانه صورت گرفته که مخاطب همیشه با این پرسش بدون پاسخ روبرو می شود: «کجا ببر واقعی را می بینم و کجا ببر دیجیتال را؟»

مدیر جلوه های ویژه زندگی پی آقای بیل وستنهوفر می گوید که نزدیک 86 درصد از صحنه هایی که ریچارد پارکر (ببر داستان) در آن حضور دارد با استفاده از ببر دیجیتال ساخته شده اند و در باقی صحنه ها -که ببر قصه دور از بازیگر جوان نقش پی (سوراج شارما) است- از ببرهای واقعی استفاده شده. 

به منظور این کار -یعنی استفاده از ببر دیجیتال در 86% صحنه ها- آنگ لی و استودیوی جلوه های ویژه Rhythm & Hues مجبور به صرف وقت و دقت فراوان برای آماده سازی صحنه و در نظر گرفتن تمام جزئیات حضور و حرکات ببر قصه بوده اند. 

سوخت اصلی برای جان دادن به ریچارد پارکر بر روی پرده سینما، چیزی نبود جز حرکات ببرهای واقعی. در اصل تیم جلوه های ویژه از حرکات و عکس العمل های غیر دقیق ببرهای واقعی برای جان دادن به نسخه دیجیتال استفاده کردند. وستنهوفر در این باره می گوید: 

«ما از ببرهای واقعی برای شات های تکی استفاده کردیم، یعنی جاهایی که فقط قرار بود ببر را در قاب داشته باشیم. ببرهای واقعی باید کاری نزدیک ولی نه دقیقاً مثل آن چیزی که ما دنبالش بودیم (یعنی در فیلمنامه آمده بود) را انجام می دادند. با استفاده از این روش، معیارهای ما برای صحنه های CGI هم خیلی بالا رفت. دیگر امکان سر هم بندی صحنه ها [ی حضور ببر دیجیتال] وجود نداشت و این، هنرمندان ما را به جلو هل داد تا چیزی خلق کنند که هرگز پیش از آن انجام نشده بود.» 

آنگ لی، سوراج شارما و تیم جلوه های ویژه وقت زیادی را هم به بررسی رفتار ببرهای واقعی در موقعیت های مشابه سکانس های فیلمنامه اختصاص دادند. در صحنه هایی هم که فقط سوراج در آنها حضور داشت و بعداً باید با ببر دیجیتال تکمیل می شدند، چند بازیگر به نوبت حرکات ببر را بازسازی می کردند تا بازیگر اصلی بتواند یک بازی طبیعی را به نمایش بگذارد.

سخت ترین صحنه فیلم از نظر آقای وستنهوفر جایی بود که: «ببر در آب افتاده بود و به خصوص که طوفان هم بود و قایق به اطراف شلاق می زد. کار روی مولفه آب، نوع واکنش آن به بدن ببر و بالعکس، و از نقطه نظر علمی تکرار پی در پی چنین اتفاقی بسیار سخت بود. و تازه، نسخه دیجیتال ببر در یک نرم افزار تهیه می شد و آب در نرم افزار دیگر. و ما باید کاری می کردیم همه اینها با هم در حال تعامل فیزیکی باشند. این با فاصله زیاد، سخت ترین و طولانی ترین بخش تولیدی ما بود.» 

یکی دیگر از عناصر چالش بر انگیز ببر داستان، چشم های آن بودند و برای این منظور تیم سازنده فیلم ساعت ها فیلم ضبط شده از ببرهای واقعی را مشاهده کرده و از تجربه کار با ببرهای واقعی که در اختیار داشتند هم استفاده نمودند. وستنهوفر می گوید: 

«به عنوان مثال چشم ببرها به اندازه میمون ها چرخش ندارد، برای همین فهمیدیم که اگر بخواهیم خیلی از نزدیک آنها را به تصویر بکشیم، بد به نظر می رسند. البته هیچ چیز آنقدرها ساده نیست و چشم ها هم به اطراف حرکت داشتند، بنابراین مجبور شدیم بررسی های تجربی تری داشته باشیم.» 

در حالی که این فیلم برای 11 جایزه اسکار نامزد شده، جایزه جلوه های ویژه می تواند یکی از دست یافتنی ترین آنها باشد. در ادامه مطلب می توانید تریلر این فیلم را هم مشاهده کنید.